4 సంవత్సరాల ఈ ఇంజనీరింగ్ జీవితం...
ఓ మరపు రాని జ్ఞాపకంగా మిగిలిపోతున్న తరుణాన...
ఈ కాలేజి మిగిల్చిన మధురస్మౄథులు...
మనసుని భారంగా చేసేస్తోన్న ఈ సమయాన...
జీవితం లోని ఇంత అందమైన అధ్యాయం అప్పుడే ముగిసిపోయిందా...
అని మూగబోతున్న నా మనసుకి...
భవిష్యత్తు ఇంకా అందమైనదనే వాస్తవాన్ని తెలియచెప్పి...
అందమైన ఆ భవిష్యత్తు వైపుగా ముందడుగు వేస్తున్న ఈ క్షణాన...
దేశాన్ని ముందుకి నడిపేది మేమేనన్న ధీమాతో అడుగులు వేసే మీరు నాకిక కనిపించరా?
అని మా కాలేజి క్యాంపస్ దిగులు పడింది...
ప్రతి క్లాసు లోను వెనుక బెంచీ లొ కూర్చొని మీరు చేసే అల్లరి నేనిక చూడలేనా?
అని మా క్లాస్ రూము చిన్నబోయింది...
ప్రతి సెమిస్టర్ ప్రారంభంలో పుస్తకాల కోసం మీరు చేసె దండయాత్రలు ఇక వుండబోవా?
అని మా కాలేజి లైబ్రరీ మౌనం వహించింది...
క్లాసు ల కన్నా ఎక్కువగా హాజరవుతూ కాలేజి విషయాలపై
మీరు జరిపే రౌండు టేబుల్ కాంఫరెన్సులకి ఇక ఆతిథ్యం ఇవ్వలేనా?
అని మా కాలేజి లాన్ మథనపడింది...
అందరు కలసి కూర్చుని అమ్మాయిలపై చేసే కామెంట్లని
లెక్చరర్ల పై వేసే జోకులని నేనిక వినలేనా?
అని మా కాలేజి క్యాంటీన్ మూగబోయింది...
మా కాలేజి క్యాంపస్, క్లాస్ రూం, లైబ్రరీ, లాన్, క్యాంటీన్
ఇలా ఒక్కటొక్కటే మా నిష్క్రమణని చూసి భాధ పడ్డాయి...
అంత లోనే ప్రతి సంవత్సరం మాకిది మామూలేనని నిట్టూర్చాయి...
మా బంగారు భవిష్యత్తుకి శుభాకాంక్షలు తెలిపాయి...
భారంగా మాకు వీడ్కొలు పలికాయి...
No comments:
Post a Comment